lunes, 25 de agosto de 2014

Entrevista a ARIES



Por: María e Cibrán

A primeira vez que quedamos (eu e Cibrán) por mail para entrevistar a Aries non fomos conscientes de que escribiramos unha mensaxe un tanto ridícula que fixo que o presidente de PORNO se rira de nós. Tampouco creo que dixeramos unhas cousas tan graciosas pero era evidente de que nos saira a vena fan. Por que? Penso que nos sentimos identificados coa súa música ou as súas letras (segundo se mire e segundo en que momento) e iso fai que tiveramos moita curiosidade por preguntarlle cousas, porque ademais fai unha música fascinante pero accesible. E flipámonos e temos que compartila, entre nós e cos demais (para iso sirve esta revista). Kiko Amat escribiu que podería vivir eternamente nun disco de Aries, e nós tamén o pensamos aínda que sexa algo que sempre parece que dá reparo dicir. 

Revista PORNO: Estivemos mirando cousas que tiñas no blog, e aquel fanzine no que falabas do pop... falas moito del arredor da imaxinación e as ideas. Como pensas que se relaciona iso co pop como tradición? Porque hai moita xente que o que fai é imitar fórmulas...

Aries: Ya, claro [risas]. Es que claro... es que el término pop es super amplio. Dentro del pop cabe todo aquello que sea melodioso y popular, pero a mi el pop que me gusta, personalmente, si que es el que se sale de los clichés, de los ejercicios de estilo, y que experimenta con las melodías... que hay un ejercicio de libertad. Que es más libre, más que el pop ortodoxo que responde al esquema de estribillo-estrofa-estribillo. Ese es el pop que más me gusta, aunque también el pop más tradicional me puede gustar... pero no entiendo muy bien la pregunta.

RP: Claro, é que a min paréceme que chocan a idea do pop como tradición... Non sei se sabes de Simon Reynolds, este escritor...

A: Si, pero no he leido ningún libro.

RP: A idea que ten é que vivimos nunha época na que a maior influencia do pop é o propio pop, todo é unha retroalimentación.

A: Claro, postmoderna. Habla del postmodernismo.

RP: Si, vén dicir que se hai un xénero da época de agora é o revival.

A: Si, eso es así totalmente. Vivimos un revival continuo. Pero hoy a mi me interesan los grupos que tienen un sentir contemporáneo. Está claro que nadie parte de cero, siempre hay referencias. Es bello eso, y bonito tener tus influencias, pero si que me gusta que sea algo de aquí y ahora. Yo por lo menos, tanto ahora como los grupos que tuve antes, siempre intentamos huir de hacer un ejercicio de revival, eso no me interesa. Pero bueno, no me interesa hacerlo pero al mismo tiempo puedo ir a un concierto de garage encantada. Lo que me parece bonito es intentar que sea música de tu tiempo y de tu contexto, que de alguna manera eso se vea reflejado, ya sea cantando en castellano... no sé si lo consigo, pero si que me gustaría que se notase que este disco está hecho en Galicia y no en... Milwaukee, yo que sé [risas].

RP: Agora que falas diso, ti cando empezaches cantabas en inglés. Como foi para ti o tema de cambiar de idioma?

A: Cuando yo empecé a tocar todo el mundo cantaba en inglés. Era una cosa que ni te la planteabas, porque los grupos que cantaban en castellano tenían como un aura rancia y no encajaban en la tradición anglosajona de grupos que nos gustaban. Entonces intentabas huir de eso pero llega un momento en que dices, “¿pero que hago?”. Era más como intentar repetir un cliché y tirar para adelante con eso, intentar emular a los grupos que te gustaban. Pero llega un momento en que dices, “jo, pues igual puedo yo contar las cosas que a mi me pasan, las cosas que yo veo aquí en mi ciudad”. Y si, es un cambio muy grande, porque cantar en castellano es muchísimo más difícil que cantar en inglés, al menos para mi. Pero es como que hay un antes y un después en mi vida de cantar en inglés a cantar en castellano, de verdad. Mucho mejor, lo siento.

RP: E no que ti fas, canto hai de pensado e canto hai de visceral?

A: De espontáneo?

RP: Si, no blog falabas de vomitar cancións, e do rollo de ter un traballo diario... Non sei se tocas todos os días, se tes unha rutina...

A: Antes no tocaba todos los días. Antes era más como “hoy estoy inspirada, voy a tocar” o “hoy estoy triste, cojo la guitarra”... pero una cosa que he aprendido con el tiempo es que es mucho mejor trabajar todos los días. Ponerme a grabar o a ensayar y fuchicar en el ordenador... de esa manera creo que es como te llega la inspiración y puedes vomitar una canción. Sobre lo que preguntas, yo diría como que hay un 70% pensado y un 30% pensado. Tardo mogollón en hacer una canción. Entre que saco la melodía, luego estoy meses pensando en como la voy a arreglar, como va a ser la producción... tardo un mogollón. No soy nada prolífica, hay gente que caga canciones [risas] yo no.

RP: Falabamos antes de que asocias o pop co melodioso. Como encaixas o rítmico dentro de todo isto? É dicir, partes sempre das melodías cando compós? Bueno, se podes explicarnos un pouco como o fas... porque non sei se partes dunha base ó mellor...

A: Nunca jamás parto de los ritmos, de hecho los ritmos es como mi asignatura pendiente, porque con el resto de los instrumentos más o menos me defiendo bien, pero los ritmos me cuestan mogollón. Siempre me saco con la guitarra o con el teclado las melodías, y a partir de ahí todo va a intentar ayudar a la melodía, digamos. Y los ritmos en este disco los hice todos ya sampleando, a posteriori, con la canción hecha y ya bastante arreglada. Sampleando cosas, cogiendo un ruidito y tuneándolo, poniéndole efectos... haciendo como choricitos, ¿sabes? De cortar y pegar como choricitos de ruidos [mil risas]. Ya, ¡es que yo los llamo así! Hay gente super pro que te dirá, eso es con el delay... yo que sé, yo hago choricitos y los voy editando en el Cubase. Sampleo cajas, sampleo todo tipo de cosas y con eso las voy construyendo. Pero siempre parto de la melodía.

RP: E sampleas sempre cousas que tocas ti ou sacas de discos?

A: No, siempre cosas mías, siempre cosas que he grabado por casa. De hecho hay veces que dedico un par de días a hacer samplers. Ponemos los micros en casa y grabamos mogollón, mogollón, mogollón de cosas y luego así hay carpetas que puedes usar.



RP: No texto que tiñas sobre o pop defendíalo un pouco das críticas que o tachaban de blando. Non sei se pensas máis no pop como algo musical ou como algo sociolóxico... Igual que se pensas no rock pensas máis como nunha connotación de actitude. E o rock igual que o pop son termos moi vagos, ambiguos. Se tiveras que definir como se relaciona coa actitude...

A: Si, claro, cada género es como que tiene asociados una serie de valores, o de actitudes o de preconcepciones. Cuando yo escribí eso es porque durante mogollón de años he vivido eso. La vida me ha llevado a tratar mucho con gente que toca cosas experimentales. Grupos de noise, o también grupos de punk... Entonces muchos de mis amigos tienen muchísimos prejuicios con el pop, les parece una... ¡mariconada! O algo ñoño, o algo sin fuerza y como que no es valioso. Como que hacer música experimental es más valioso, cuando yo creo que es igual de valioso y de complicado. También lo que pasa es lo que tú dices, que es un término muy vago y super heterogéneo, engloba un mogollón de cosas.

RP: Os grupos experimentales moitas veces acaban facendo pop.

A: Si, totalmente. Joder, es que al final... ¡todo es pop! [risas]. Si, joder, todo es pop. Pero bueno, a mi en general lo que me gusta es la música libre. Me da igual ver a Eskorbuto que a Hidrogenesse, porque veo que son gente que hace buenas canciones. Lo que me importa es que haya buenas canciones y que no haya clichés, pastiches.

RP: Falando diso, da idea de canción, a min a veces cóstame entrar nos grupos que se saen da idea de canción, ás veces cos da Metamovida... Cando non hai unha narración ou unha emoción coa que identificarse. Que é música un pouco máis centrada en si mesma. Pero ti tamén te saes dese esquema en “Transmisión”, a última canción do disco, por exemplo.

A: Si, la verdad es que si, claro, porque lo puedo disfrutar también. Y disfruto haciéndolo. Aunque yo haya encontrado, digamos, mi camino y mi manera de expresarme en las canciones de melodía y de pop, si que también puedo disfrutar mogollón tocando pajas durante... yo que sé, quince minutos, y experimentar. Es super bonito también y para tocar en directo es muy divertido, no estás tan atado a si estoy desafinando, si estoy entrando bien... Si, las dos cosas me gustan aunque no sé si he respondido a la pregunta [risas].

RP: Xa [risas], tampouco teño moi claro se era unha pregunta. Tamén queriamos preguntarche un pouco pola relación entre disco e directo. Ti traballas sola na casa, gravas unha cousa, ó día seguinte outra... pero á hora de tentar facer que iso sone simultáneamente, como o planteas?

A: Bua, pues con eso han sido mogollón de meses de trabajo. De probar, ensayo-error todo el rato, ir probando, ir probando, escucharlo después... Hacerme repertorios, grabarlos, ver que funciona, que cosas no... He tenido que simplificar mucho, porque algunos coros los puedo disparar, pero otros no. Y bueno, yo he intentado que en el directo sigan estando ahí las canciones, que sean coreables, que se puedan cantar, que se puedan identificar... pero si que quería transmitir también tranquilidad y esparcimiento [risas]. No sé si lo consigo, pero he intentado eso.

RP: Eu creo que as letras vanse moito a... estiven escoitando moito as letras e parece que teñen algo circular, hipnótico... Repítense sempre as mesmas cousas, e eu creo que eso axuda un pouco a entrar en trance. Bueno, vai ser a primeira vez que te escoitemos en directo, pero penso que o propio acto da escoita si que axuda.

A: Si, eso me lo han dicho ya bastantes veces, pero ha sido una cosa completamente no pensada. Cada letra habla de una cosa, pero yo creo que al final reflejan un momento personal... y es el mismo puto momento ahí todo el rato. Yo creía que hablaba de muchas cosas pero si que me dicen “es muy cíclico, repites lo mismo...”.

RP: Si, pero referido a como se repiten dentro de cada canción, non no conxunto.

A: Ah, vale. Si, claro, y en directo ya vereis, porque repito samplers... cada canción es como una base, van entrando capas y capas... y si, es como circular. Cuando lo veais luego me decís a ver que habéis pensado.

RP: E referido a como fas a estrutura das letras? Van guiadas pola música? Porque imaxino que fas as letras despois da música.

A: Si, pero bastante seguidamente de la música, eh.

RP: Ó mellor ó xogar con esas capas tes distintas melodías para a mesma música, ou distintas letras para a mesma melodía... a idea era unha especie de espiral. Transcribín as letras do Bandcamp, e empezabas nun punto e a metade da canción volvías a ese punto. Por iso a idea pop que dicíamos de estrofa-estribillo...

A: Si, al final la sigo totalmente. Soy bastante de estrofa-estribillo-estrofa-cambio-estribillo... Y vuelvo a repetir. La verdad es que no es nada meditado.

RP: A veces partes do estribillo e non da estrofa.

A: Si, pues es verdad, si que lo hago.

RP: Xusto o outro día falabamos cun amigo do disco e dicía que lle costara moito entrar porque lle parecía demasiado pop e era en plan...

A: [Risas] En plan “¡es un pastel!”

RP: [Risas] Ao final gustoulle e díxonos, preguntádelle como fai as letras, que el tamén as fai e interésalle. Non sei, como pensas as imaxes, se pensas nunha idea cando fas as letras ou eres máis automática? Se usas sistemas de cut-up ou algo...

A: Si que pienso en una idea, y lo que intento es que no sean muy explícitas. Me interesa que sean más abiertas para que cualquiera las pueda hacer suyas. Que cada uno lo lleve a su terreno, y tu digas “pues a mi me parece que esto va sobre tal” y tu lo vivas asi, no como contar muchos pelos y señales de lo que a mi me pasa por la cabeza. Intento que sean abiertas y un poco poéticas, no sé.

RP: Bueno, pero usas unha linguaxe moi... hai xente que empeza a meterse en linguaxe enrevesada. Creo que conectas bastante co falado, ou coa musicalidade de falar. Non son melodías forzadas para encaixar...

A: Ya, así epatantes. También depende, porque a lo mejor vosotros lo entendeis así, pero mi madre siempre me dice como “¡que horror de letras!” “¡que música más rara!” [risas]. Cada uno...



RP: Volvendo co do disco e o directo, ti cando pensas as cancións, así en abstracto, pénsalas como algo que vas gravar. Pero imaxino que cando empezaches facías as cousas máis con voz e guitarra, pensadas para o directo...

A: Si, y me ha costado un montón aprender a funcionar así. Llevaba un montón de años llevando las canciones al local, tocándolas, las tocabas en directo mogollón de veces y un año más tarde grababas el disco. Ahora siempre es, primero la grabo, y luego lo demás.

RP: Hai veces que se nota esa presión porque a xente vai ós directos a escoitar o disco, como algo repetido. E logo hai xente que o plantea como se foran artes diferentes o disco e o directo. E claro, falas diso de imaxinación e creatividade asociado á composición, pero non sei como te sintes no directo, cando traballas con cancións que xa están feitas.

A: No, porque cada vez, aunque responden a unas estructuras, con los samplers y tal puedo cambiar, tocarlas diferentes... si que lo percibo como algo totalmente diferente, el directo del disco. Yo nunca respondo a eso, cuando vienen a verme, de tocar el disco. A ver, ahora lo toco, pero no lo toco igual. Y del anterior disco toco dos, y mucha gente me viene y me dice, “¿de qué vas?”. Es que cuando me canso de una canción me cuesta muchísimo seguir defendiéndola. Flipo por ejemplo que los Ramones pudieran estar tantos años tocando las mismas canciones... Amo a los Ramones, pero yo no podría.

RP: Eu sempre penso no caso de Bob Dylan e cando a xente vai ós seus concertos e sae mosqueada dicindo “no reconocí nada”.

A: Claro. También Bob Dylan... [risas] es muy radical.

RP: Si, di iso de “compuse una canción hace cincuenta años...”.

A: Claro, ¿cómo vas a seguir tocándola igual? Yo lo comprendo y creo que es de agradecer, ese tipo de artistas que se han esforzado y no siguen... porque, quieras o no, si llevas mucho tiempo tocando una canción, joder, al final es un paripé si la sigues haciendo exactamente igual, porque tu ya no eres esa misma persona. Yo si que agradezco que haga eso. Pero claro, al mismo tiempo, yo que sé, vas a ver a Brian Wilson y es guay que las toque igual.

RP: Si, pero ten un toque triste.

A: ¡Claro! Por ejemplo, yo he hido a ver a los Rolling cuatro veces, y en la última me he tenido que ir porque buf... eso, había un toque triste.

RP: Si, é como que non estaba pensado para esto. Non sei se tamén, de todas formas, ti cando fas unha canción responde ó que pensas nese momento...

A: Si.

RP: Pero, aínda que ti cambies, eres capaz de pensar como en personaxes de cada canción? Quero dicir, de volver a meterte en cancións das que xa pasaches?

A: A ver, las puedes intentar llevar a tu terreno de ahora. Es como todo en la vida, tu vas creciendo y igual pues ya no te sientes identificado con lo de hace ocho años. O si, porque eres tú en la esencia pero has evolucionado de alguna manera... Entonces algunas canciones si que las puedes seguir llevando a tu terreno y las puedes seguir disfrutando, y todavía queda algo de ti ahí, pero otras dices “pfff... esto ya...”. No sé, y aparte me parece un aburrimiento. Es más divertido así, joder, puedes hacer una versión, si te sigue gustando y te trae los recuerdos de aquella época, como la grabaste... puedes revisarla, porque tocarla siempre igual, por lo menos para mí eso no es. Hay gente que las toca siempre igual y lo sigue flipando y les encanta, pero yo no puedo [risas].

RP: Nalgún lado lin que usaches radiadores e sillas como instrumentos, e iso recórdanos a unha idea que tiña Jonathan Richman, de facer unha música que se puidera facer en calquera sitio e en calquera circunstancia. El dicía “en todas partes hai sillas”, non sei se ti buscas esa idea de non necesitar nada.

A: Si, es que Jonathan Richman ya lo hablábamos, a mi me parece super genial, y cuando estás deprimido ves un video de él y ya te da fuerzas y ganas para hacer tu movida y da igual que a nadie le guste, es tu movida y para adelante. A mi me gusta mucho de él ese aspecto como lúdico de la música. De la música y de la vida, porque a medida que vamos creciendo parece como que vamos perdiendo las ganas de jugar y seguir sorprendiéndote con las cosas. Es una mierda, en realidad yo pienso que es cultural, no es humano. Y con la música lo que más me apetece es poder divertirme, poder jugar. Pues cojo esto, cojo lo otro... no hay que estar limitado, porque son límites que nos ponemos nosotros, no son de verdad.

RP: Claro, con eso hai moito cinismo. A min jódeme que moitas veces parece que a Jonathan Richman a xente o toma a coña, en plan “es que es muy naïf”, como con condescendencia.

A: Para nada. Es muy serio lo que está haciendo, joder.

RP: Pero sempre hai como esta historia de que se espera que sexas irónico.

A: Eso es ignorancia, tío, y gente de miras muy estrechas. Así de claro [risas]. Porque joder, es muy serio, es política lo que él hace, ¿sabes?

RP: Arredor do que falabamos antes tamén da actitude e o que dicíamos do pop, eu sempre penso no pop como unha música coa que te identificas dalgunha maneira, que sintes en primeira persona aínda que sexan as cancións de outro. Supoño que non pensas no público cando fas os temas.

A: Si, claro, cuando haces canciones no puedes pensar en complacer a nadie más porque sino te sale una caca. Una vez leí en un libro que Neil Young decía: “Si canto mi verdad, esta siempre llegará a los demás.” Y yo creo que la movida es esa, tú cantas tu movida pero que sea tu movida, que sea de verdad y no impostada. Y al final todos sentimos lo mismo de una o otra manera. Si es una cosa honesta, yo creo que da igual que la esté cantando un marciano que un aldeano. Si es una buena canción me da igual el género, me da igual que sea reggae, que sea rap, garage o psicodelia. No sé, como que haya honestidad...

RP: E ti cres que sempre se percibe? Porque a honestidade tamén é unha cousa un pouco subxectiva.

A: Yo creo que siempre se percibe. Cuando ves a un grupo, eso canta mucho.

RP: Pero ao mellor hai alguén que eu non me creo e ves xente nos seus concertos que o cre a pies juntillas.

A: Si, claro. Y en el mundo en que vivimos eso pasa constantemente. Bueno, no se percibe siempre pero el tiempo pone a casi todo el mundo en su sitio, al final. A casi todos.



RP: No teu blog pos unha cita de Brian Eno: "Tratar de asignar al arte un rol político es una proposición paradójica que intenta decir "yo dirigiré mi comportamiento dirigido hacia ninguna-meta hacia este fin específico". Es una confusión en términos". Tes ti algún fin coa túa música?

A: Algunas de las cosas que pongo en mi blog no es tanto porque comulgue con ellas literal, sino porque me hacen pensar, plantearme cosas y creo que pueden interesar a la gente. Aún sigo pensando en eso que dice Brian. El fin de mi música es, en primer lugar, expresarme: expresar lo que pienso de la vida, lo que siento sola o en sociedad, como entiendo el mundo… y crear el mío propio, como a mí me gustaría que fuesen las cosas. Mi mundo ideal, digamos. Después, me gustaría aportar algo bonito e inspirador a la gente, que cuando escuchen las canciones disfruten y sientan ganas de hacer cosas. Esto es un poco ambicioso, lo sé… Pero es lo que intento.

RP: En relación á idea de que a arte non poida ter un rol político, pensas que iso pode derivarse ó comportamento do artista?

A: Bueno, yo pienso que todo es política. Creo que las decisiones que tomas en tu vida, la manera en que construyes tus relaciones y tu manera de desenvolverte en el mundo son política. Y el comportamiento de un grupo revela su manera de entender las cosas; no hace falta que tus letras proclamen tus ideas a los cuatro vientos o denuncies determinadas cosas. La manera de funcionar, de hacer canciones, lo que pretendes provocar en la gente, dónde tocas y dónde no tocas… Todo eso es política. Y aunque tus canciones sean resultado de un proceso super visceral, estar en un grupo supone tomar decenas de decisiones todo el rato. Cualquiera que toque lo sabe, y esas decisiones las tomas en base a tus orientaciones y tu ideario. Igual que el tipo de música que haces y todo el imaginario que construyes entorno a ella. Yo claro que creo que el arte tiene un rol político, el arte remueve las entrañas de las sociedades, hehe.

RP: Brian Eno tamén fala da música como pintura en relación ás capas. Inspíraste noutras artes para a túa música? Se é que si, como? Parécese en algo o teu traballo cos collage ó da música?

A: Para las canciones me inspiro en todo. Todo lo que veo, va para la olla. El cine me inspira mucho: las películas de Hal Ashby o de Sydney Lumet, por ejemplo. También me inspira la pintura: de la expo de Chagall del año pasado, salí como un cohete de allí. El cine o la pintura me dan fuerzas y me llenan la cabeza de ideas. La literatura me inspira millones; en las canciones de Mermelada Dorada hay muchos guiños; a Walt Whitman, a William Morris, a Miguel Hernández…Mis collages y mi música son bastante parecidos en cuanto a que usar un sampler y un secuenciador, es como usar tijeras y papel. Pegas “choricitos” de música en una línea temporal. Y al mismo tiempo, ambas cosas las hago sola, en la intimidad de casa, concentrada e imbuida.

RP: Que aporta á túa música vivir onde vives agora?

A: Creo que me ha aportado serenidad, alegría y tiempo. Tengo mucho más tiempo para todo, para hacer las cosas como quiero y tomar perspectiva… y también necesito mucho menos para vivir, soy más libre. Me dan la vida el mar y los paisajes de las rías… me parecen increíbles. Y también me gusta toda la parte industrial de Vigo, que me recuerda a Bilbao, mi ciudad. Igualmente, me encanta asistir a todo lo que se está cociendo musical y artísticamente, hay muchas personas haciendo cosas y mucho talento. Eso me influye y me anima a hacer cosas sola o con otras personas. Disfruto incluso en los 4 meses de lluvias interminables que siempre tocan en invierno; me encierro a tocar y leer.

RP: As letras as pensas en igualdade de importancia que a música? Pensas as letras como literatura?

A: La verdad es que no. Le doy más importancia a la música y trabajo mucho más en ella. Las letras son como una extensión de la música, las percibo como una parte más. Trabajo en ellas y les doy muchas vueltas pero no soy una super letrista. Pienso en ellas, como os decía, como imágenes e ideas abiertas, que sugieran y no sean muy explícitas. Pequeñas poesías de porrera, hehe.

RP: Falamos antes da visceralidade. Cres que se asocia demasiado a paixón ao xuvenil? Cambiou a túa maneira de facer música co paso do tempo?

A: Bueno, en nuestra sociedad y cultura existe un enaltecimiento a la juventud extremo y disparatado… Envejecer es como lo peor que te puede pasar y hay mil industrias que se alimentan de eso. La gente mayor está medio condenada al ostracismo. Ser joven se asocia a un montón de valores positivos y es cierto que la juventud posee muchas cualidades muy hermosas per se, pero muchas de esos valores no le son ni inherentes ni exclusivos. Sin olvidar que ser joven también acarrea sus inconvenientes como ser más inseguro o inexperimentado. Hay gente mayor apasionante, sabia y divertida. No sé, mira a Jodorowsky que es un anciano. Todo depende de la persona, de su espíritu y de cómo haya transitado hacia la madurez, supongo. A mí claro que me interesa la pasión; intento seguir manteniendo la capacidad de flipar con las cosas, quiero seguir asombrándome y vivir con emoción la vida. El paso del tiempo a la hora de hacer música me ha traído cosas muy positivas: un aprendizaje muy grande, serenidad y encontrarme a mí misma. Me siento más feliz que nunca haciendo canciones. Cuando empecé a tocar simplemente trataba de emular a los grupos que me gustaban. Y ser una señora, me parece genial.

RP: Pensas que se debería de falar e tratar o tema música-muller para "reivindicalo" ou debería non chamarse a atención sobre o tema? (en vistas a procurar que sexa algo natural). Non sei se che pasou ou non, que te chamaran para algunha entrevista de algunha revista de muller e te destacaran máis pola túa condición de muller que pola de artista.

A: Pienso que cada persona puede vivir el feminismo como desee y lo sienta. Por eso me parecen igual de válidas ambas posturas, las dos. Personalmente, ya cuando estaba en Charades decidimos de manera natural no llamar la atención sobre el hecho de que fuésemos mayoría femenina y que las canciones y los discos lo dijesen todo y reivindicasen la igualdad de músicos hombres y mujeres. Las canciones y también nuestra manera de trabajar y relacionarnos. Y desde entonces he tratado de seguir comportándome así. Respecto a la segunda pregunta, en los medios muchas veces te incluyen en listas tipo “los grupos de chicas de 2014”, “las chicas de la electrónica o del pop”… listas que resaltaban que somos mujeres haciendo música. Supongo que es discriminación positiva pero me gusta mucho más cuando hablan de música y discos, y me veo en listas rodeada, simplemente, de buenos grupos.



No hay comentarios:

Publicar un comentario