jueves, 11 de septiembre de 2014

Entrevista a Guerrera




Texto: ODP
Foto: David Tombilla



Houbo un tempo no cal os concertos e os discos ían xuntos da man. Se non tiñas un directo da ostia probablemente non che ía saír unha boa gravación de estudio porque non existía o Pro Tools, nin o Cubase nin ningunha ferramenta pra correxir os erros, daquela a única opción era levar os temas ultramaiados do local ao estudio pra repetir tomas o menos posible e aforrar cartos. Naquela época esta era a norma principal pero a finais dos 60 comezaron as sair traballos produto de sesións improvisadas ou en todo caso semipreparadas. Moitas bandas formáronse partindo de esta premisa definindo a súa proposta co paso do tempo. En Galicia, no ano 2014, hai un conxunto que recolle o mellor de esa tradición, chámanse Guerrera e misturan psicodelia, blues-rock pantanoso, improvisacións, ritmos afroamericanos, riffazos stoner, etc. Algo que xa se intuía no seu primer traballo Under the Gypsy Sun (2012) e que queda sobradamente demostrado no seu novo traballo de nome Mauna Loa. Falamos con eles:



REVISTA PORNO: De toda a vida sempre houbo un debate aberto entre a orixinalidade e o purismo estilistico. Persoalmente penso que unha cousa non ten por que estar pelexada ca outra sempre que se lle busque un certo sentido de cohesión, o exemplo máis claro que vexo son os White Denim (que me descubriu Iago de El Pueblo vía alguen de vos) que a pesar de ter un son clásico fan como unha mistura estilística moi rica en matices e o final sonan supercompactos. Pra que me entendades, un exemplo: se no medio dun ensaio a alguen se lle ocorre un riff tipo "Fugazi", restrinxides esa idea por ser entre comillas "moderna" ou en certa medida facédela evolucionar ata que se aproxime ao son que buscades??

GUERRERA: Esas dúas bandas das que fas referencia son un claro exemplo de que se pode mesturar sons máis antigos con outros máis novos. Sobre todo en Fugazi, onde podías atopar claras influencias de Neu! e doutras bandas kraut europeas dos 70s, que se fundían co punk e o hardcore político e combatido. O mellor é non restrinxirse a ningunha idea, e que vaia fluíndo todo da maneira máis natural posible.
 

RP: No voso primeiro traballo había como un son más homoxéneo e máis compacto, no sentido de que todos os temas seguían unha liña similar, sen embargo en Mauna Loa hay un horizonte aberto, saen a luz multitude de influencias de estilos distintos. Ata que punto os Fistin' Brothers (productores do disco) teñen que ver no son deste novo disco??

G: Sobre todo no son do disco, fan que medre a música, que dalgunha maneira está feita primariamente e eles aportan ese toque de calidade.


RP: Está claro, polo menos pra mín e pra moita xente do meu entorno que o voso forte é o directo. Compoñedes en función do que vaiades a tocar nos bolos ou pensades máis na propia gravación?

G: Non temos a sorte de poder ensaiar moito, e todo o que facemos é para o directo, onde nos sentimos cómodos. O perfecto sería facer o disco e tocalo por aí adiante o máximo posible, e gravalo cando estea ben compacto.


RP: Dende hai xa bastantes anos estase a producir o fenómeno do revival dos anos 60/70, bandas que sonan practicamente a calcos doutras bandas de esa época, que opinades o respeto?

G: Buf. Persoalmente poucas desas bandas me fan gracia. Mellor o caos sonoro e influencias de bandas desa época que dis, que non sexan os tópicos de sempre. Amon Düül II, Guru Guru, Soft Machine, Gang of four, Faust, Máquina!, Camarón...e así ata o infinito. Led Zeppelin e Black Sabbath molan pero...tanto revival de cousas tan machacadas, supoño que será temporal.


RP: Cibrán de Monstruo chivoume un par de preguntas das súas que me parecen moi interesantes: ¿ que pensades do noso propio folclore? O folclore moitas veces está máis próximo ó sentimento (pasa no blues). Á hora de compoñer as vosas cancións pensades máis no sentimento ou na forma?

G: O folklore da terra está bastante ligado ao voodoo africano pero dun xeito druida. Darlle oxtias a unha pandereta repetindo o ritmo ata entrar en trance e berrar e cantar por enriba, como facían as mais de antaño. Iso si que é jarcor, blues é actitude. O sentimento sempre por riba á hora de facer cousas deste tipo.


RP: Como levades o tema da dispersión, porque parece unha constante que os grupos se separen porque viven en cidades distintas ou traballan (Lendrone, Telephones Rouges...)?

G: A fin de contas isto é só unha excusa pra poder saír cos teus colegas a tocar por aí. Cando cousas coma o traballo ou necesidades de importancia se interpoñen, non queda outra que aceptar e intentar tomalo o mellor posible, respetando sempre as decisións dos teus compañeiros e axudando no que sexa posible.


RP: Tocades ou tocastedes algunha vez en directo algún tema que non este gravado ou editado?

G: O que está gravado nunca o tocamos igual, sempre hai algún cambio ou impro. Antes si tocabamos un tema que levaba harmónica, "Verdugo Rio de Blues".


RP: Tedes algún referente artístico (cineastas, escritores, cociñeiros, afiadores ...) non musical que vos haxa influído dalgunha forma?

G: Cada un de nós ten as súas influencias, supoño que coincidimos nestas: Joseph Conrad, Jack London; Jodorowsky, Tarkovsky; cociñeiras, nosas nais. E as persoas de aldea que teñen a súa horta e viven sen frenetismos.

 
RP: Que opinades da gran cantidade de grupos que están saíndo en Galicia nestes últimos anos? Algunha recomendación en concreto?

G: Están saindo cousas caralludas, podería facer unha lista sen fin, pero dígoche os colectivos: Metamovida, Discos Porno, Seara Records, Matapadre...


RP: A meirande parte destas bandas comparten modus operandi con vos, e dicir, a filosofía DIY, ou faino ti mesmo, en contraposición co tema das discográficas, distribuidoras, managers e promotores "grandes" ou da escena máis "mainstream", ¿que opinades de todo esto?

G: É a maneira mais natural de facer as cousas, a xente está con moitas ganas positivas de crear fóra do sístema. Pouco a pouco imos construíndo a nosa propia cultura e eso enriquece ao individuo e o fai forte ante a inxusta vida que nos ofrece este país mediocre.

 
RP: Actualmente compaxinades o grupo con outros proxectos?

G: Todos estamos metidos en cousas, traballos, estudos de gravación ou outras bandas e proxectos.


RP: Por último, tortilla con cebola ou sen cebola ?

G: A metade de cebola e a outra metade sen ela, unha tortilla ying yang.


lunes, 25 de agosto de 2014

Entrevista a ARIES



Por: María e Cibrán

A primeira vez que quedamos (eu e Cibrán) por mail para entrevistar a Aries non fomos conscientes de que escribiramos unha mensaxe un tanto ridícula que fixo que o presidente de PORNO se rira de nós. Tampouco creo que dixeramos unhas cousas tan graciosas pero era evidente de que nos saira a vena fan. Por que? Penso que nos sentimos identificados coa súa música ou as súas letras (segundo se mire e segundo en que momento) e iso fai que tiveramos moita curiosidade por preguntarlle cousas, porque ademais fai unha música fascinante pero accesible. E flipámonos e temos que compartila, entre nós e cos demais (para iso sirve esta revista). Kiko Amat escribiu que podería vivir eternamente nun disco de Aries, e nós tamén o pensamos aínda que sexa algo que sempre parece que dá reparo dicir. 

Revista PORNO: Estivemos mirando cousas que tiñas no blog, e aquel fanzine no que falabas do pop... falas moito del arredor da imaxinación e as ideas. Como pensas que se relaciona iso co pop como tradición? Porque hai moita xente que o que fai é imitar fórmulas...

Aries: Ya, claro [risas]. Es que claro... es que el término pop es super amplio. Dentro del pop cabe todo aquello que sea melodioso y popular, pero a mi el pop que me gusta, personalmente, si que es el que se sale de los clichés, de los ejercicios de estilo, y que experimenta con las melodías... que hay un ejercicio de libertad. Que es más libre, más que el pop ortodoxo que responde al esquema de estribillo-estrofa-estribillo. Ese es el pop que más me gusta, aunque también el pop más tradicional me puede gustar... pero no entiendo muy bien la pregunta.

RP: Claro, é que a min paréceme que chocan a idea do pop como tradición... Non sei se sabes de Simon Reynolds, este escritor...

A: Si, pero no he leido ningún libro.

RP: A idea que ten é que vivimos nunha época na que a maior influencia do pop é o propio pop, todo é unha retroalimentación.

A: Claro, postmoderna. Habla del postmodernismo.

RP: Si, vén dicir que se hai un xénero da época de agora é o revival.

A: Si, eso es así totalmente. Vivimos un revival continuo. Pero hoy a mi me interesan los grupos que tienen un sentir contemporáneo. Está claro que nadie parte de cero, siempre hay referencias. Es bello eso, y bonito tener tus influencias, pero si que me gusta que sea algo de aquí y ahora. Yo por lo menos, tanto ahora como los grupos que tuve antes, siempre intentamos huir de hacer un ejercicio de revival, eso no me interesa. Pero bueno, no me interesa hacerlo pero al mismo tiempo puedo ir a un concierto de garage encantada. Lo que me parece bonito es intentar que sea música de tu tiempo y de tu contexto, que de alguna manera eso se vea reflejado, ya sea cantando en castellano... no sé si lo consigo, pero si que me gustaría que se notase que este disco está hecho en Galicia y no en... Milwaukee, yo que sé [risas].

RP: Agora que falas diso, ti cando empezaches cantabas en inglés. Como foi para ti o tema de cambiar de idioma?

A: Cuando yo empecé a tocar todo el mundo cantaba en inglés. Era una cosa que ni te la planteabas, porque los grupos que cantaban en castellano tenían como un aura rancia y no encajaban en la tradición anglosajona de grupos que nos gustaban. Entonces intentabas huir de eso pero llega un momento en que dices, “¿pero que hago?”. Era más como intentar repetir un cliché y tirar para adelante con eso, intentar emular a los grupos que te gustaban. Pero llega un momento en que dices, “jo, pues igual puedo yo contar las cosas que a mi me pasan, las cosas que yo veo aquí en mi ciudad”. Y si, es un cambio muy grande, porque cantar en castellano es muchísimo más difícil que cantar en inglés, al menos para mi. Pero es como que hay un antes y un después en mi vida de cantar en inglés a cantar en castellano, de verdad. Mucho mejor, lo siento.

RP: E no que ti fas, canto hai de pensado e canto hai de visceral?

A: De espontáneo?

RP: Si, no blog falabas de vomitar cancións, e do rollo de ter un traballo diario... Non sei se tocas todos os días, se tes unha rutina...

A: Antes no tocaba todos los días. Antes era más como “hoy estoy inspirada, voy a tocar” o “hoy estoy triste, cojo la guitarra”... pero una cosa que he aprendido con el tiempo es que es mucho mejor trabajar todos los días. Ponerme a grabar o a ensayar y fuchicar en el ordenador... de esa manera creo que es como te llega la inspiración y puedes vomitar una canción. Sobre lo que preguntas, yo diría como que hay un 70% pensado y un 30% pensado. Tardo mogollón en hacer una canción. Entre que saco la melodía, luego estoy meses pensando en como la voy a arreglar, como va a ser la producción... tardo un mogollón. No soy nada prolífica, hay gente que caga canciones [risas] yo no.

RP: Falabamos antes de que asocias o pop co melodioso. Como encaixas o rítmico dentro de todo isto? É dicir, partes sempre das melodías cando compós? Bueno, se podes explicarnos un pouco como o fas... porque non sei se partes dunha base ó mellor...

A: Nunca jamás parto de los ritmos, de hecho los ritmos es como mi asignatura pendiente, porque con el resto de los instrumentos más o menos me defiendo bien, pero los ritmos me cuestan mogollón. Siempre me saco con la guitarra o con el teclado las melodías, y a partir de ahí todo va a intentar ayudar a la melodía, digamos. Y los ritmos en este disco los hice todos ya sampleando, a posteriori, con la canción hecha y ya bastante arreglada. Sampleando cosas, cogiendo un ruidito y tuneándolo, poniéndole efectos... haciendo como choricitos, ¿sabes? De cortar y pegar como choricitos de ruidos [mil risas]. Ya, ¡es que yo los llamo así! Hay gente super pro que te dirá, eso es con el delay... yo que sé, yo hago choricitos y los voy editando en el Cubase. Sampleo cajas, sampleo todo tipo de cosas y con eso las voy construyendo. Pero siempre parto de la melodía.

RP: E sampleas sempre cousas que tocas ti ou sacas de discos?

A: No, siempre cosas mías, siempre cosas que he grabado por casa. De hecho hay veces que dedico un par de días a hacer samplers. Ponemos los micros en casa y grabamos mogollón, mogollón, mogollón de cosas y luego así hay carpetas que puedes usar.



RP: No texto que tiñas sobre o pop defendíalo un pouco das críticas que o tachaban de blando. Non sei se pensas máis no pop como algo musical ou como algo sociolóxico... Igual que se pensas no rock pensas máis como nunha connotación de actitude. E o rock igual que o pop son termos moi vagos, ambiguos. Se tiveras que definir como se relaciona coa actitude...

A: Si, claro, cada género es como que tiene asociados una serie de valores, o de actitudes o de preconcepciones. Cuando yo escribí eso es porque durante mogollón de años he vivido eso. La vida me ha llevado a tratar mucho con gente que toca cosas experimentales. Grupos de noise, o también grupos de punk... Entonces muchos de mis amigos tienen muchísimos prejuicios con el pop, les parece una... ¡mariconada! O algo ñoño, o algo sin fuerza y como que no es valioso. Como que hacer música experimental es más valioso, cuando yo creo que es igual de valioso y de complicado. También lo que pasa es lo que tú dices, que es un término muy vago y super heterogéneo, engloba un mogollón de cosas.

RP: Os grupos experimentales moitas veces acaban facendo pop.

A: Si, totalmente. Joder, es que al final... ¡todo es pop! [risas]. Si, joder, todo es pop. Pero bueno, a mi en general lo que me gusta es la música libre. Me da igual ver a Eskorbuto que a Hidrogenesse, porque veo que son gente que hace buenas canciones. Lo que me importa es que haya buenas canciones y que no haya clichés, pastiches.

RP: Falando diso, da idea de canción, a min a veces cóstame entrar nos grupos que se saen da idea de canción, ás veces cos da Metamovida... Cando non hai unha narración ou unha emoción coa que identificarse. Que é música un pouco máis centrada en si mesma. Pero ti tamén te saes dese esquema en “Transmisión”, a última canción do disco, por exemplo.

A: Si, la verdad es que si, claro, porque lo puedo disfrutar también. Y disfruto haciéndolo. Aunque yo haya encontrado, digamos, mi camino y mi manera de expresarme en las canciones de melodía y de pop, si que también puedo disfrutar mogollón tocando pajas durante... yo que sé, quince minutos, y experimentar. Es super bonito también y para tocar en directo es muy divertido, no estás tan atado a si estoy desafinando, si estoy entrando bien... Si, las dos cosas me gustan aunque no sé si he respondido a la pregunta [risas].

RP: Xa [risas], tampouco teño moi claro se era unha pregunta. Tamén queriamos preguntarche un pouco pola relación entre disco e directo. Ti traballas sola na casa, gravas unha cousa, ó día seguinte outra... pero á hora de tentar facer que iso sone simultáneamente, como o planteas?

A: Bua, pues con eso han sido mogollón de meses de trabajo. De probar, ensayo-error todo el rato, ir probando, ir probando, escucharlo después... Hacerme repertorios, grabarlos, ver que funciona, que cosas no... He tenido que simplificar mucho, porque algunos coros los puedo disparar, pero otros no. Y bueno, yo he intentado que en el directo sigan estando ahí las canciones, que sean coreables, que se puedan cantar, que se puedan identificar... pero si que quería transmitir también tranquilidad y esparcimiento [risas]. No sé si lo consigo, pero he intentado eso.

RP: Eu creo que as letras vanse moito a... estiven escoitando moito as letras e parece que teñen algo circular, hipnótico... Repítense sempre as mesmas cousas, e eu creo que eso axuda un pouco a entrar en trance. Bueno, vai ser a primeira vez que te escoitemos en directo, pero penso que o propio acto da escoita si que axuda.

A: Si, eso me lo han dicho ya bastantes veces, pero ha sido una cosa completamente no pensada. Cada letra habla de una cosa, pero yo creo que al final reflejan un momento personal... y es el mismo puto momento ahí todo el rato. Yo creía que hablaba de muchas cosas pero si que me dicen “es muy cíclico, repites lo mismo...”.

RP: Si, pero referido a como se repiten dentro de cada canción, non no conxunto.

A: Ah, vale. Si, claro, y en directo ya vereis, porque repito samplers... cada canción es como una base, van entrando capas y capas... y si, es como circular. Cuando lo veais luego me decís a ver que habéis pensado.

RP: E referido a como fas a estrutura das letras? Van guiadas pola música? Porque imaxino que fas as letras despois da música.

A: Si, pero bastante seguidamente de la música, eh.

RP: Ó mellor ó xogar con esas capas tes distintas melodías para a mesma música, ou distintas letras para a mesma melodía... a idea era unha especie de espiral. Transcribín as letras do Bandcamp, e empezabas nun punto e a metade da canción volvías a ese punto. Por iso a idea pop que dicíamos de estrofa-estribillo...

A: Si, al final la sigo totalmente. Soy bastante de estrofa-estribillo-estrofa-cambio-estribillo... Y vuelvo a repetir. La verdad es que no es nada meditado.

RP: A veces partes do estribillo e non da estrofa.

A: Si, pues es verdad, si que lo hago.

RP: Xusto o outro día falabamos cun amigo do disco e dicía que lle costara moito entrar porque lle parecía demasiado pop e era en plan...

A: [Risas] En plan “¡es un pastel!”

RP: [Risas] Ao final gustoulle e díxonos, preguntádelle como fai as letras, que el tamén as fai e interésalle. Non sei, como pensas as imaxes, se pensas nunha idea cando fas as letras ou eres máis automática? Se usas sistemas de cut-up ou algo...

A: Si que pienso en una idea, y lo que intento es que no sean muy explícitas. Me interesa que sean más abiertas para que cualquiera las pueda hacer suyas. Que cada uno lo lleve a su terreno, y tu digas “pues a mi me parece que esto va sobre tal” y tu lo vivas asi, no como contar muchos pelos y señales de lo que a mi me pasa por la cabeza. Intento que sean abiertas y un poco poéticas, no sé.

RP: Bueno, pero usas unha linguaxe moi... hai xente que empeza a meterse en linguaxe enrevesada. Creo que conectas bastante co falado, ou coa musicalidade de falar. Non son melodías forzadas para encaixar...

A: Ya, así epatantes. También depende, porque a lo mejor vosotros lo entendeis así, pero mi madre siempre me dice como “¡que horror de letras!” “¡que música más rara!” [risas]. Cada uno...



RP: Volvendo co do disco e o directo, ti cando pensas as cancións, así en abstracto, pénsalas como algo que vas gravar. Pero imaxino que cando empezaches facías as cousas máis con voz e guitarra, pensadas para o directo...

A: Si, y me ha costado un montón aprender a funcionar así. Llevaba un montón de años llevando las canciones al local, tocándolas, las tocabas en directo mogollón de veces y un año más tarde grababas el disco. Ahora siempre es, primero la grabo, y luego lo demás.

RP: Hai veces que se nota esa presión porque a xente vai ós directos a escoitar o disco, como algo repetido. E logo hai xente que o plantea como se foran artes diferentes o disco e o directo. E claro, falas diso de imaxinación e creatividade asociado á composición, pero non sei como te sintes no directo, cando traballas con cancións que xa están feitas.

A: No, porque cada vez, aunque responden a unas estructuras, con los samplers y tal puedo cambiar, tocarlas diferentes... si que lo percibo como algo totalmente diferente, el directo del disco. Yo nunca respondo a eso, cuando vienen a verme, de tocar el disco. A ver, ahora lo toco, pero no lo toco igual. Y del anterior disco toco dos, y mucha gente me viene y me dice, “¿de qué vas?”. Es que cuando me canso de una canción me cuesta muchísimo seguir defendiéndola. Flipo por ejemplo que los Ramones pudieran estar tantos años tocando las mismas canciones... Amo a los Ramones, pero yo no podría.

RP: Eu sempre penso no caso de Bob Dylan e cando a xente vai ós seus concertos e sae mosqueada dicindo “no reconocí nada”.

A: Claro. También Bob Dylan... [risas] es muy radical.

RP: Si, di iso de “compuse una canción hace cincuenta años...”.

A: Claro, ¿cómo vas a seguir tocándola igual? Yo lo comprendo y creo que es de agradecer, ese tipo de artistas que se han esforzado y no siguen... porque, quieras o no, si llevas mucho tiempo tocando una canción, joder, al final es un paripé si la sigues haciendo exactamente igual, porque tu ya no eres esa misma persona. Yo si que agradezco que haga eso. Pero claro, al mismo tiempo, yo que sé, vas a ver a Brian Wilson y es guay que las toque igual.

RP: Si, pero ten un toque triste.

A: ¡Claro! Por ejemplo, yo he hido a ver a los Rolling cuatro veces, y en la última me he tenido que ir porque buf... eso, había un toque triste.

RP: Si, é como que non estaba pensado para esto. Non sei se tamén, de todas formas, ti cando fas unha canción responde ó que pensas nese momento...

A: Si.

RP: Pero, aínda que ti cambies, eres capaz de pensar como en personaxes de cada canción? Quero dicir, de volver a meterte en cancións das que xa pasaches?

A: A ver, las puedes intentar llevar a tu terreno de ahora. Es como todo en la vida, tu vas creciendo y igual pues ya no te sientes identificado con lo de hace ocho años. O si, porque eres tú en la esencia pero has evolucionado de alguna manera... Entonces algunas canciones si que las puedes seguir llevando a tu terreno y las puedes seguir disfrutando, y todavía queda algo de ti ahí, pero otras dices “pfff... esto ya...”. No sé, y aparte me parece un aburrimiento. Es más divertido así, joder, puedes hacer una versión, si te sigue gustando y te trae los recuerdos de aquella época, como la grabaste... puedes revisarla, porque tocarla siempre igual, por lo menos para mí eso no es. Hay gente que las toca siempre igual y lo sigue flipando y les encanta, pero yo no puedo [risas].

RP: Nalgún lado lin que usaches radiadores e sillas como instrumentos, e iso recórdanos a unha idea que tiña Jonathan Richman, de facer unha música que se puidera facer en calquera sitio e en calquera circunstancia. El dicía “en todas partes hai sillas”, non sei se ti buscas esa idea de non necesitar nada.

A: Si, es que Jonathan Richman ya lo hablábamos, a mi me parece super genial, y cuando estás deprimido ves un video de él y ya te da fuerzas y ganas para hacer tu movida y da igual que a nadie le guste, es tu movida y para adelante. A mi me gusta mucho de él ese aspecto como lúdico de la música. De la música y de la vida, porque a medida que vamos creciendo parece como que vamos perdiendo las ganas de jugar y seguir sorprendiéndote con las cosas. Es una mierda, en realidad yo pienso que es cultural, no es humano. Y con la música lo que más me apetece es poder divertirme, poder jugar. Pues cojo esto, cojo lo otro... no hay que estar limitado, porque son límites que nos ponemos nosotros, no son de verdad.

RP: Claro, con eso hai moito cinismo. A min jódeme que moitas veces parece que a Jonathan Richman a xente o toma a coña, en plan “es que es muy naïf”, como con condescendencia.

A: Para nada. Es muy serio lo que está haciendo, joder.

RP: Pero sempre hai como esta historia de que se espera que sexas irónico.

A: Eso es ignorancia, tío, y gente de miras muy estrechas. Así de claro [risas]. Porque joder, es muy serio, es política lo que él hace, ¿sabes?

RP: Arredor do que falabamos antes tamén da actitude e o que dicíamos do pop, eu sempre penso no pop como unha música coa que te identificas dalgunha maneira, que sintes en primeira persona aínda que sexan as cancións de outro. Supoño que non pensas no público cando fas os temas.

A: Si, claro, cuando haces canciones no puedes pensar en complacer a nadie más porque sino te sale una caca. Una vez leí en un libro que Neil Young decía: “Si canto mi verdad, esta siempre llegará a los demás.” Y yo creo que la movida es esa, tú cantas tu movida pero que sea tu movida, que sea de verdad y no impostada. Y al final todos sentimos lo mismo de una o otra manera. Si es una cosa honesta, yo creo que da igual que la esté cantando un marciano que un aldeano. Si es una buena canción me da igual el género, me da igual que sea reggae, que sea rap, garage o psicodelia. No sé, como que haya honestidad...

RP: E ti cres que sempre se percibe? Porque a honestidade tamén é unha cousa un pouco subxectiva.

A: Yo creo que siempre se percibe. Cuando ves a un grupo, eso canta mucho.

RP: Pero ao mellor hai alguén que eu non me creo e ves xente nos seus concertos que o cre a pies juntillas.

A: Si, claro. Y en el mundo en que vivimos eso pasa constantemente. Bueno, no se percibe siempre pero el tiempo pone a casi todo el mundo en su sitio, al final. A casi todos.



RP: No teu blog pos unha cita de Brian Eno: "Tratar de asignar al arte un rol político es una proposición paradójica que intenta decir "yo dirigiré mi comportamiento dirigido hacia ninguna-meta hacia este fin específico". Es una confusión en términos". Tes ti algún fin coa túa música?

A: Algunas de las cosas que pongo en mi blog no es tanto porque comulgue con ellas literal, sino porque me hacen pensar, plantearme cosas y creo que pueden interesar a la gente. Aún sigo pensando en eso que dice Brian. El fin de mi música es, en primer lugar, expresarme: expresar lo que pienso de la vida, lo que siento sola o en sociedad, como entiendo el mundo… y crear el mío propio, como a mí me gustaría que fuesen las cosas. Mi mundo ideal, digamos. Después, me gustaría aportar algo bonito e inspirador a la gente, que cuando escuchen las canciones disfruten y sientan ganas de hacer cosas. Esto es un poco ambicioso, lo sé… Pero es lo que intento.

RP: En relación á idea de que a arte non poida ter un rol político, pensas que iso pode derivarse ó comportamento do artista?

A: Bueno, yo pienso que todo es política. Creo que las decisiones que tomas en tu vida, la manera en que construyes tus relaciones y tu manera de desenvolverte en el mundo son política. Y el comportamiento de un grupo revela su manera de entender las cosas; no hace falta que tus letras proclamen tus ideas a los cuatro vientos o denuncies determinadas cosas. La manera de funcionar, de hacer canciones, lo que pretendes provocar en la gente, dónde tocas y dónde no tocas… Todo eso es política. Y aunque tus canciones sean resultado de un proceso super visceral, estar en un grupo supone tomar decenas de decisiones todo el rato. Cualquiera que toque lo sabe, y esas decisiones las tomas en base a tus orientaciones y tu ideario. Igual que el tipo de música que haces y todo el imaginario que construyes entorno a ella. Yo claro que creo que el arte tiene un rol político, el arte remueve las entrañas de las sociedades, hehe.

RP: Brian Eno tamén fala da música como pintura en relación ás capas. Inspíraste noutras artes para a túa música? Se é que si, como? Parécese en algo o teu traballo cos collage ó da música?

A: Para las canciones me inspiro en todo. Todo lo que veo, va para la olla. El cine me inspira mucho: las películas de Hal Ashby o de Sydney Lumet, por ejemplo. También me inspira la pintura: de la expo de Chagall del año pasado, salí como un cohete de allí. El cine o la pintura me dan fuerzas y me llenan la cabeza de ideas. La literatura me inspira millones; en las canciones de Mermelada Dorada hay muchos guiños; a Walt Whitman, a William Morris, a Miguel Hernández…Mis collages y mi música son bastante parecidos en cuanto a que usar un sampler y un secuenciador, es como usar tijeras y papel. Pegas “choricitos” de música en una línea temporal. Y al mismo tiempo, ambas cosas las hago sola, en la intimidad de casa, concentrada e imbuida.

RP: Que aporta á túa música vivir onde vives agora?

A: Creo que me ha aportado serenidad, alegría y tiempo. Tengo mucho más tiempo para todo, para hacer las cosas como quiero y tomar perspectiva… y también necesito mucho menos para vivir, soy más libre. Me dan la vida el mar y los paisajes de las rías… me parecen increíbles. Y también me gusta toda la parte industrial de Vigo, que me recuerda a Bilbao, mi ciudad. Igualmente, me encanta asistir a todo lo que se está cociendo musical y artísticamente, hay muchas personas haciendo cosas y mucho talento. Eso me influye y me anima a hacer cosas sola o con otras personas. Disfruto incluso en los 4 meses de lluvias interminables que siempre tocan en invierno; me encierro a tocar y leer.

RP: As letras as pensas en igualdade de importancia que a música? Pensas as letras como literatura?

A: La verdad es que no. Le doy más importancia a la música y trabajo mucho más en ella. Las letras son como una extensión de la música, las percibo como una parte más. Trabajo en ellas y les doy muchas vueltas pero no soy una super letrista. Pienso en ellas, como os decía, como imágenes e ideas abiertas, que sugieran y no sean muy explícitas. Pequeñas poesías de porrera, hehe.

RP: Falamos antes da visceralidade. Cres que se asocia demasiado a paixón ao xuvenil? Cambiou a túa maneira de facer música co paso do tempo?

A: Bueno, en nuestra sociedad y cultura existe un enaltecimiento a la juventud extremo y disparatado… Envejecer es como lo peor que te puede pasar y hay mil industrias que se alimentan de eso. La gente mayor está medio condenada al ostracismo. Ser joven se asocia a un montón de valores positivos y es cierto que la juventud posee muchas cualidades muy hermosas per se, pero muchas de esos valores no le son ni inherentes ni exclusivos. Sin olvidar que ser joven también acarrea sus inconvenientes como ser más inseguro o inexperimentado. Hay gente mayor apasionante, sabia y divertida. No sé, mira a Jodorowsky que es un anciano. Todo depende de la persona, de su espíritu y de cómo haya transitado hacia la madurez, supongo. A mí claro que me interesa la pasión; intento seguir manteniendo la capacidad de flipar con las cosas, quiero seguir asombrándome y vivir con emoción la vida. El paso del tiempo a la hora de hacer música me ha traído cosas muy positivas: un aprendizaje muy grande, serenidad y encontrarme a mí misma. Me siento más feliz que nunca haciendo canciones. Cuando empecé a tocar simplemente trataba de emular a los grupos que me gustaban. Y ser una señora, me parece genial.

RP: Pensas que se debería de falar e tratar o tema música-muller para "reivindicalo" ou debería non chamarse a atención sobre o tema? (en vistas a procurar que sexa algo natural). Non sei se che pasou ou non, que te chamaran para algunha entrevista de algunha revista de muller e te destacaran máis pola túa condición de muller que pola de artista.

A: Pienso que cada persona puede vivir el feminismo como desee y lo sienta. Por eso me parecen igual de válidas ambas posturas, las dos. Personalmente, ya cuando estaba en Charades decidimos de manera natural no llamar la atención sobre el hecho de que fuésemos mayoría femenina y que las canciones y los discos lo dijesen todo y reivindicasen la igualdad de músicos hombres y mujeres. Las canciones y también nuestra manera de trabajar y relacionarnos. Y desde entonces he tratado de seguir comportándome así. Respecto a la segunda pregunta, en los medios muchas veces te incluyen en listas tipo “los grupos de chicas de 2014”, “las chicas de la electrónica o del pop”… listas que resaltaban que somos mujeres haciendo música. Supongo que es discriminación positiva pero me gusta mucho más cuando hablan de música y discos, y me veo en listas rodeada, simplemente, de buenos grupos.



domingo, 27 de julio de 2014

Editorial #2




Estamos en contra de moitas cousas. PORNO existe para estar a favor de algo:

  1. Non nos gusta agora. Gústanos antes, pero antes xa pasou. Somos futuristas, pero o futurismo xa pasou tamén. Estamos en contra do progreso (Internet, tablets) e en contra do retroceso (o revivalismo sixties vintage). En PORNO queremos algo novo do que estar a favor, como unha especie de sintetizador-orgasmatrón.
  2. Hoxe nada é importante. PORNO somos inimigos da falta de contido e a pretenciosidade: dominicales, profesores de secundaria, cartas al director, interiorismo, turismo, emprendedores, militar por internet. Somos románticos, queremos poder dicir cousas trascendentes sobre o destino, o amor e a sociedade sen parecer imbéciles ou ilusos. Queremos ser importantes.
  3. A música agora é ocio, e iso implica que vai despois de todo o importante. Mellor ó revés. A música agora é entretemento, e estamos contra o entretemento. E contra o aburrimento. A xente quere marchar dos concertos e vai a eles como se fora a facerche un favor. Os concertos antes eran maxia ritual e se tocabas mal determinadas cancións podían executarte. Ter unha guitarra é ter unha responsabilidade. PORNO tentamos actuar conforme a isto.
  4. A idea do pop vén da idea do popular. Antes de que puideran gravarse sonidos, a música facíaa a xente co que tiña a man. En todas partes hai sillas e potas. En case todas partes hai ordenadores e móbiles. En PORNO non hai profesionais: os dominicais están cheos de profesionais, e os cementerios. O que facemos nós pódeo facer calquera. Estamos a favor do pop, a favor do muro de sonido. Ningún nen@ sen teclado Casi@.
  5. Isto é parecido ás foliadas, pero calquera idea de tradición é mala e aburrida. Estamos en contra da repetición vacía. Estamos contra repetir por medo, contra repetir por comodidade, contra repetir porque se sabe que algo funciona. Estamos a favor de repetir por sorpresa sorpresa.
  6. O rock and roll estivo ben pero xa. Leva demasiados anos dando lástima. Somos xóvenes e por iso estamos contra todo o que nos deron. A única maneira de seguir sendo rebeldes é fracasar constantemente. En caso de gañar seremos tristes xubilados funcionarios como o 90% do país.
  7. Hoxe importa parecer, antes importaba ter e máis antes importaba ser. Nós queremos ser, queremos suceder, pero non como antes. Só se pode suceder agora. Nada sucede en Internet, nin sequera PORNO. O táctil e o 3D existían antes de Cristo.
  8. A música que queremos ten que ver co sexo, pero non co sexo de despois da música e o atractivo dos artistas, senon mentras a cousa acontece. Ninguén pode facer o amor por ti. Prescinde dun autómata e faino ti.
  9. Estamos organizados para que poda pasar calquera cousa. O contrario é aburrido. Ser eficiente é aburrido. Estamos mal organizados. Buscamos un equilibrio entre controlar o que facemos e perder o control. Non queremos controlar a ninguén.
  10. Estamos a favor de dubidar. Hoxe todo o mundo está seguro de estupideces. Pensaches algunha vez que Internet podía ser unha merda? En PORNO non sabemos argumentalo porque dubidamos, pero sabemos que a maioría da xente está equivocada.

lunes, 30 de junio de 2014

Revista PORNO #2

Hai moita información aquí, agora.

Saíu o segundo número da Revista, 56 páxinas de delirios románticos, entrevistas auténticas, diálogos ridículos, diatribas agresivas e imaxes apasionadas. Dúas edicións especiais con temas de actualidade, unha centrada nas Olimpiadas de Brasil:


E outra na que nos despedimos da Reina Sofía:



Neste número aparecen:

Aries, Lúa Picnik, Guerrera, Berto Fojo, Leo Sousa, Wild Balbina, Mike Watt, Fantasmage, Bill Coppel “El Mierdas”, Cazador, Jerry Marfil, Novedades Carminha, Misterioso Viaje Holanda, Yulian Mdfka, Rönha, Das Kapital, Luke Homo, Grampoder, Gorilas a Pilas, The Lost Omelette-Makers, Xoán Rábade Mato, Terbutalina, Lady Leño, Dante y Lou, Mar Ocampo, María Villamarín, Rafa Anido, Belöp, Ataque Escampe, Sara Roca, Los Televisores, ODP, Julia Huete, Ataque Escampe, David Tombilla, Anxo F. Couceiro, Terror Erótico Adolescente, Artur GoodLookin', Familia Caamagno, Pussy Galore, Cibrán, Súxes Salotte, Psychotic Acid Freek, Shakey, Pussy Galore, Martín González, Fame Neghra, Simón Blanco, Dirty Barriguitas, Estrambote, Srasrsra, Apostolos Papts, Eba Reiro, Óscar Raña, Donato e Rano Czajkowski.


Pódese mercar xa en:

Liceo Mutante (Pontevedra)
Discos Portobello (A Coruña)
A Reixa Tenda (Santiago)
Miranda Cultura para Levar (Santiago)
Sindicato del Cómic (Ourense)
El Pueblo Café Cultural (Ourense)


Para calquera movida, escríbenos a:

revistapornofanzine@gmail.com


O NÚMERO 1 PÓDESE VER E DESCARGAR DE BALDE AQUÍ:



jueves, 22 de mayo de 2014

Ataque Escampe - Noites de agosto con Ataque Escampe (2012)



Por Luke Homo

A alma e o intestino están no mesmo sitio para os galegos, máis ou menos. Entón, as festas da parroquia, as verbenas, son un momento perfecto no que todo o dramatismo da vida pode aparecer. Xogar ás escopetas como metáfora de algo. Escoitar o playback da orquestra e que nos dea igual, como aquel chiste da señora á que lle preguntaban como lle gustaban os ovos e dicía "que peten" dándose uns golpes lascivos coa man no queixo. Cousas que peten, ideas que peten. Como mínimo Ataque Escampe son un grupo con imaxinario, ou con imaxinación. E nestas cancións hai moita xente tocando cousas e berrando frases moi elaboradas pero que teñen algo de cando estás bébedo vendo á Panorama e te ves a ti mesmo como un deses señores elegantes con monóculo dicindo cousas lúcidas. Oxalá estivera alguén grabando ese momento e así puidera dicirche se o que dicías era intelixente ou só eran palabras de borracho mal xuntadas. O verán pasado fun ás festas de Lanzós e uns amigos do meu primo ían pagando rondas de gintonics e chegou un punto en que me levaban tres de ventaxa pero non estaban máis borrachos. Pero eu non o sabía, tiña a confianza do borracho como para falar de política con militantes do PP, tiña esa seguridade aplastante que nalgún punto se convirte en savoir faire (cousas que só ten sentido dicir en francés) e creo que iso é o que está neste disco, na maneira de cantar e nalgunha outra cousa.

Unha maneira moi boa de queixarse de calquera música é dicir que non vale para bailar e cargarte toda a carreira de Brian Eno, pero ó final calquera cousa se pode bailar, incluso a música de ascensor. Sabíades que Brian Eno compuxo o ruido de inicio do Windows? Imaxinádesvos ó público das festas de San Pedro bailando iso? Falar de bailar en música que non pode bailarse é algo que non se sostén, pero creo que aquí o saben. Xuntar na mesma frase Baltimore e Bertamiráns pode parecerlles pedante a moitos, pero ó fin e ó cabo hai xente que fala de foder nunha frase e de Walter Benjamin na seguinte. É interesante poder perder o pudor e vivir tranquilo, a min gustaríame facelo e podo dicir que me encanta este disco sen que me dea vergoña porque é realmente bo. É tan bo que probablemente nunca serán capaces de reproducilo en directo, e iso alégrame. Dende aquí quero facer un chamamento a diferenciar dunha vez por todas os discos dos directos, e dígoo tanto para os músicos como para os que vos gusta escoitar. Poden ser artes distintas, como o cine e o teatro máis ou menos, e nós chamámoslle música a todo. Entón, sería mellor non ir ós concertos esperando que toquen as cousas como no disco. Ataque Escampe non o van facer, en parte porque non queren e en parte porque non poden, pero tampouco necesitan demostrar nada. Está ben ser o grupo máis sutil do mundo cando grabas no estudio de Tomás Ageitos, porque así podes tomalo con algunha calma, meter todos os instrumentos que se che ocorran pero sen sonar recargado, que apareza percusión por todos lados e ata conseguir cousas que son en parte un himno, en parte bailables e en parte cancións para reflexionar. E logo tocar en directo e ser como unha peña de señores con bigotes que cantan cancións despois de ter feito a paparota das súas vidas outra semana máis. De aí a ser un grupo de punk hai pouca diferencia, pero ó mellor é a que lles falta.

Entón, o bo de todo isto é que foron capaces de facer experimentos con ritmos latinos e esas cousas e non quedarse no postureo de dicilo nas letras, igual que poden falar de crooners ó mesmo tempo que se están comportando como eles, pero queda unha distancia irónica. Como cando te ris só porque sabes que estás facendo algo fora de contexto pero ninguén máis se dá conta. Como botar un peido moi forte nunha marquesina do Cal Pita ou do Vitrasa. Non sei que autobús queda mellor como referencia, este último é no que ían Siniestro a Samil, pero imaxino que a Ataque Escampe lles gustará máis facer referencias ó Castromil porque é algo moi galego iso de homenaxear ós grandes das nosas letras poñéndolle os seus nomes a uns autobuses, e eles están creando unha especie de mítica propia que está moi ben, porque podes convertir a empanada nun alimento fantástico para o intestino pero comela tamén como un exercicio de patriotismo rancio e para alimentar a túa alma. Unha ronda de Galicola para todos.

viernes, 9 de mayo de 2014

Estrambote - Ídolos y héroes (2013)



Por Pachi López-Vázquez

Non creo que o que me guste deste disco sexan as cancións. Máis ben debe ser o sonido, que me fai sentir como na casa. Hai un montón de teclados que ocupan todo o espazo e para min funcionan un pouco como mantas, capas que te pos por riba para non ter que preocuparte demasiado de ningunha outra cousa. Non hai nada cortante, hai unha voz que canta con parsimonia, case con preguiza. Conta cousas sobre personaxes e situacións, que realmente non é tan habitual como parece e ten a súa complicación. Non é moi habitual que a xente se tome a calma de describir a alguén atendendo ós detalles como pasa aquí con "El rey del barrio de Teis" e a sensación é bonita. Por iso o sonido é cálido, porque ó final podes sentarte tranquilo e esperar a que che expliquen esas historias. As baterías danlle a tensión, porque noutro contexto podían ter o rollo Phil Spector do que falan eles no seu Bandcamp, e non hai por qué queixarse porque a música popular aínda está intentando superar os seus cinco mellores segundos, que son o principio de "Be my baby". Estrambote non son tan relevantes, e non sei exactamente o que tentan ser porque a sensación que me dá é de que as súas decisións son moito máis pensadas do que é habitual nos mellores grupos de por aquí, que ó mellor me enganan pero sempre me dá a sensación de que as cousas lles saen de dentro un pouco porque si. Tal vez por iso as cancións son menos importantes pero a experiencia de escoitalo ten algo de especial, porque te montas sobre uns cantos medios tempos que tampouco paran ata o final e ves cousas. E escoitas pandeiretas metidas no momento que deben estar metidas, e olvídaste bastante do resto dos instrumentos porque forman parte do que está mandando a sensación xeral. Non hai problema con iso. Non confundades a paciencia coa rutina. É de agradecer un pouco de calma entre tanta urxencia e cousas que van tan rápido, aínda que ó final poida ser inútil.

jueves, 17 de abril de 2014

Los Locos Hongos / Vietnam - Split (2013)



Por Rober Bodegas

Non entendo nada do que están dicindo Los Locos Hongos, pero paréceme mellor así. As voces só de vez en cando, xeneroso. Xa está ben de discos nos que se sabe o que está pasando. Porque se non o sabes estás inquieto e podería pasar calquera cousa. É interesante usar te mueras. Tes unha caixa cunhas letras e uns debuxos e segues sen entender nada, só ves palabras raras. É estraño, non te enteras ben. É un antes, as violacións pronto. Hai melodías e voces raras de fondo no medio dunha morea de guitarras, pero non podo dicir moito máis. Papá é máis enrollado? Ás veces sona unha sección rítmica dando caña, hostil. Leva máis tempo acabar unha canción ou empezala? Estou farto de que os grupos non me deixen espazo, quero sacar as miñas propias conclusións, non son imbécil, que non mo dean todo feito. Leva machine. Ojalá que te mueras. Ojalá no te mueras. Ojalá que te muevas. Te deseo lo mejor. É un ritmo pesado co que non sei como comportarme, pero encántanme as melodías podres e esas ideas de que o máis romántico, o mellor para estar xuntos é estar ben jodido, o amor está estropeado, aquí, en Cangas e en Vietnam. Kim, repetir riffs obsesivamente podres e esas ideas de que o sonido ás veces é moi forte cousa. Estou escoitando isto por internet. É moi inquietante, hai ruidos que son agudos e me poñen nervioso pero en plan ben, e hai dinámica, o sonido ás veces é moi forte e ás veces é suave. Kim Novak era loira e de busto xeneroso. Hai ecos, como se estiveran tocando nunha igrexa, e iso é complicado de asimilar para min. Máis melodías e voces raras de estropeado, aquí, en cangas sen entender nada. Agora o papa é máis enrollado que antes, as violacións pronto serán legais. Os casettes sonan ben cando están gravados en casette. Esta xente vive en mundos parecidos pero antípodas. Hai para parecer máis nervioso coa machine. Sabes? Estás obsesivo. Busto ritmo pesado co que non sei dicir moito máis. Deixen espazo! Repetir riffs obsesivamente é mellor que deixarse morrer pouco a pouco, aínda que as cancións sexan breves como espasmos dun colapso nervoso. Para parecer máis nervioso só fai falta música e unha máquina cut-up machine metal machine. É interesante usar as voces só de vez en cando, porque se pode dicir máis coa machine. Os casettes ben jodido, o amor está.

http://seararecords.bandcamp.com/album/split-locos-hongos-vietnam

Terremoto Sí - Demo (2013)



Isto empeza cun ritmo imparable e sucio, eléctrico pero incluso na batería, estou sentado pero movo os ombros, as pernas non porque estou canso e hai que ser moi moi moi bo e seguramente estranxeiro para erguer da silla a alguén cando está verdadeiramente apalancado. A portada que hai posta no Bandcamp encántame porque non sei de que vai. Que grupos poden tocar en museos e que grupos poden tocar en verbenas? Que tristeza non poder tocar nin nunha nin noutra.


Logo atendín un pouco ás letras e non sei moi ben o que din, prefiro a música, é menos concreta. É firme e valente, logo hai por aí algún símil soviético e todo me ten un aire militar. Termitas e cormoráns sempre me pareceron animais de combate. Terremoto si é un gran nome, case tan bo como Gato Bazooka e quizais un pouco mellor que Tigres Leones. Ás veces todo é incluso solemne e serio, pero podería ser broma. Pájaro loco, pajarete, riffs de garaxe.

martes, 1 de abril de 2014

Fantasmage - Fantasmage (2012)



En el instante siguiente.
 hay bulla es un título genial. sonrisa. o todo lo contrario.
lo de los empujones de antes. rincones de discotecas. guateques sucios.
hombre gordo sudoroso, el club y todo eso.
 parásito que absorbe la personalidad. sin colores.
 sería una foto de familia disuelta. no puedes ir por la vida sin un plan.
acuestate con la luz de los hospitales y de los insectos
una chica, puede ser la adolescente de antes. importa. los huesos están mojados y fríos.
hay una pared (sudor) sobando a una adolescente tungente. rimmel barato
en realidad no hay bulla. el rock n roll antes o después.
acabar: la manera de tocar los platos de Tommy Ramone proviene de la sangre de los semejantes.
eres un impresentable. desconfia de los marcos de las puertas cuando hay un terremoto, consejo de padre.
 boca en relación a la humedad. una rima fácil; muevete y di que bailas. empuja, deja que te toquen.
húndete corrido. petróleo. colores. no creo que
el truco esté en la mano derecha. follar con un alienigena, ingresar en un club, sé repulsivo y
acaba con un acorde inapropiado para joder al padre de Mozart.

 ¿atada? vomitando en un baño. un trailer de flashes, ahora caleidoscopicamente. o quebrada.
falsa modestia. falsa, se trata de volver a empezar algo. no se sabe lo que, pero alma española.
no tenemos carisma. chorreras y olor a aceite de freir.

sábado, 8 de febrero de 2014

Lo llevo dentro



Que leva dentro a Revista PORNO?

Un compendio de profundidade analítica, información útil sobre servicios, gastronomía funky, alardes, teléfonos de interés, saúda do alcalde... Están implicadas dunha maneira ou outra as seguintes cousas:

Telephones Rouges, Don Camilo, 
Teresa Ferreiro, Anido, Indómitos, Moe Tucker, Luismi Licantropías, 

Santi del Valle, The Pussycats, Luke Homo, Terremoto Sí, Moqueta, 
Travesti Afgano, Toni Colombo, Bobby Perú, Cholo, Pauli Pelo, 
Artur Máis, Fluzo, The Brosas, 
Cañita Brava, Caxade, Ataque Escampe, 

Das Kapital, Thee Boas, Jay, Fantasmage, Cibrán, Los Locos Hongos, 

Vietnam, Lady Gaga, Pachi Vázquez, Ari, 
Stephen Hawking, David Tombilla, Fogbound, Fernando Fernández Rego, 
Toño Rodríguez, Lúa Piznik, Xoán Nin Puta Idea, Estrambote, 

Lou Reed, Roberta Vázquez

Algúns din algo, outros son enunciados, outros fan debuxos ou fotos.

Agora podes comprala nos seguintes sitios:

OFERTA DE LANZAMENTO 2,50 €

- Ourense: Sindicato del Comic, Peggy Records
- Santiago: Miranda, A Reixa Tenda
- Lugo: Libraría Totem
- Vigo: Honky Tonk Discos
- Pontevedra: Liceo Mutante
- A Coruña: Alita Cómics, Discos Portobello


A distribución irá en aumento. Se che interesa tela ou distribuíla podes escribir un mail a revistapornofanzine@gmail.com

lunes, 27 de enero de 2014

PALESTRA POLÍTICA

por Pachi Vázquez
ilustración de Minux



Antes tiñas que ser rebelde para tocar rock and roll, porque se non eras quen de escandalizar a ninguén non ia haber adolescentes que pensaran que molabas e che utilizaran para proxectar a través da súa música as ganas que tiñan de dicirlle ós seus pais que non querían ser coma eles. Agora iso é un anuncio de Mentos, e Mick Jagger é un señor de setenta anos que se esforza en ser erótico e nos dá repelús porque o consegue. Iso é escandalizar? Probablemente, pero entón a cousa cambiou moito.

En Shine a Light, a peli que fixeron os Rolling con Scorsese, eles tocan no cumpreanos de Bill Clinton. Nos sesenta non se lles tería ocorrido ser tan colegas dun político (un ex-presidente ademais, que son os peores), pero aquí aparece Keith Richards e dille a Clinton "Alégrome de verte". Co cal, ou ben os Stones sempre estiveron no allo ou Clinton, aquel político que fumara porros pero sen tragar o fume, comparte con eles algunhas experiencias. Narcóticas, sexuais? Queremos que os nosos políticos dean sensación de perigo? Somos un pouco contraditorios, supoño. John Kerry tocaba o baixo, Juan Fernando López Aguilar a guitarra nos comités do PSOE e Baltar o trombón. Destes o último é o que máis ten que ver co rock and roll, e probablemente sexa pola sensación de perigo. Barack Obama, a única estrela de rock da actualidade, foi máis lonxe que Clinton e recoñeceu que tomara cocaína. É máis, que era o único que lle daba sentido á súa vida alienada aló polos oitenta. Obama, o home perfecto, non só se droga como Jim Morrison. Tamén apareceu na tele bailando unha canción de Beyoncé, cando só era senador (como Bárcenas daquela), co cal suxeriu como tantos outros artistas do espectáculo a súa potencia sexual (que esperar de alguén que se move así?). E ademais diso canta marabillosamente, como fixo cando un montón de cantantes de blues (tamén Mick Jagger) lle pasaron o micrófono mentras tocaban para el na Casa Branca.



En España hai un presidente aparentemente menos rock que Obama, pero Rajoy revélase pouco a pouco como o máximo representante da sociedade do espectáculo. A distancia entre a política e o espectáculo redúcese cada vez máis, igual que pasou coa distancia entre o rock and roll e o espectáculo. Entón non está moi claro se queremos dos políticos ese risco atractivo ou o aburrimento perpetuo. E as cousas mestúranse e Rajoy, desconcertado, ofrécenos entretemento permanente cando prometía todo o contrario. Nós queríamos ser como Obama, que suxire elegantemente a súa superioridade racial en canto a talento político, artístico, mental e erótico, pero Rajoy ten o encanto castizo do non acertar nunca pero seguir pretendendo que si. É unha definición de España pero tamén do punk, que fixo do erro a súa razón de ser porque había que rebelarse contra as cousas ben feitas do rock e da política progresivos.

Queiramos políticos ou queiramos estrelas, debemos manter a potencia sexual de Rajoy en segredo porque desvelala remataría co misterio que necesitamos

Entón, poñamos unha ristra de nomes

Conde Roa Keith Richards Bárcenas Johnny Cash Sid Vicious Feijóo Beiras Johnny Rotten Marvin Gaye Fabio McNamara Rubalcaba

E unha lista de palabras clave

Droga Peineta Corbata na cabeza Guitarra Berrar Incapacidade Ridiculización Mafia Asasinato Liberdade Sexo en grupo Ajax Pino Federalismo



E escoitemos como algúns demócratas defenden que o que lle gustaría a certa xente é volver ó tempo no que as cousas se decidían a ostias na porta dun bar ata que algún dos dous sangrara ou morrera. Os motivos para pegarse eran os de sempre do rock e da política: os mods pegan ós rockers porque non son mods, como en todo movemento xuvenil que é fascista porque toda a rebeldía pasa por negar ós demais o dereito a existir. Entón a democracia defende que un ten que respetar as normas ante todo. Pero os mellores gañadores e perdedores de eleccións, esas grandes estrelas, son grandes rebeldes totalitarios e megalómanos que ou ben saltan as normas ou ben as cambian como lles convén. E, igual que nos pasaba con Obama e o seu enorme atractivo, queremos facer o mesmo pero somos demasiado demócratas. A democracia son os pais, e ós pais podemos terlles moito cariño pero o seu é non ser coma eles. O anuncio de Mentos podería ser o principio da revolución, quen sabe. O talento político de Beiras non vén tanto da súa intelixencia e brillantez senon de que a pon ó servizo de tocarlle as pelotas ás normas democráticas ata o punto de saltalas sistemáticamente dentro do seu propio partido que promete a democracia máis extrema. Pero con líderes como Beiras quen quere democracia? A democracia tróuxonos onde estamos, a democracia acabou co rock and roll e hoxe o único que temos é un entretemento permanente tan marabilloso e perfecto que nunca sairemos á rúa salvo que o entretemento estea aí e as manifestacións son de todo menos divertidas. Cando enfrontaremos os poderes sexuais de Beiras e Baltar? Que papel xoga Carme Chacón en todo isto? Tardamos anos en descubrilo, pero o que queremos é sexo, drogas, perigo, baile e rock and roll: votamos ó PP por cobardía para que o fagan por nós e a Eduardo Madina fáltalle unha perna co cal vai ser unha opción minoritaria en calquera deses aspectos.


domingo, 12 de enero de 2014

“Estou Realmente Asustada Cando Mato Nos Meus Soños”

por Kim Gordon
ilustracións de Lúa Picnik




Na primavera de 1981 o grupo de rock Public Image Ltd. (PiL) tocou no Ritz en Nova York. A pantalla de video tamaño cine daquel club, que funcionaba como unha barreira e se usaba para crear ou motivar a reacción da audiencia, foi o centro da actuación. Os tres membros de PiL eran proxectados na pantalla, como sombras (eran iluminados por detrás para as cámaras de video) e como imaxes de video. Unha imaxe xigante da cara de John Lydon, rindo, apareceu, máis grande que o Mago de Oz. Comezou a cantar, e entón a imaxe en directo cambiouse por unha cinta pregravada dun demente video comercial de rock. Furiosa diante das fantasmagóricas, ritualísticas siluetas do grupo detrás da pantalla – en lugar de, como habitualmente, directamente enfronte deles – a audiencia interrompía constantemente a música. Bombardearon a pantalla con botellas ata botala abaixo. O grupo non pretendía causar un disturbio; nas súas palabras, estaban probando algo novo. Non querían continuar mecánicamente co rol aprendido de entertainer rock. Como Keith Levene de PiL recalcou nunha entrevista na revista ZigZag en agosto de 1981, “Eres máis honesto poñendo un video ou enviando un video a facer trinta datas en lugar de mandar unha banda por aí a facelo... Estás de pé alí dicindo 'despois de que mercarades o noso álbum por tantas libras e escoitarades o xeniais que somos podedes sentar diante de nós e ver o xeniais que somos...'” Dende aquela PiL volveu á actuación rock convencional.



É case necesario para unha banda de rock traballadora no circuito de clubes ter un axente de contratación e/ou manager. Se o propietario dun club trata directamente coa banda, e non cun compañeiro de negocios, ofrecerá menos diñeiro. Os grandes clubes de rock en Manhattan teñen todos basicamente a mesma política para tratar coas bandas. Algúns destes son verdadeiros escaparates pero outros son só fachada. Fanse envíos de propaganda para veladas especiais; estas noites non son realmente especiais, pero si dan a impresión de ser patios de recreo para o mundo artístico, atraendo así ó mundo non-artístico a un evento supostamente chic polo que pagarán. (Como en pasados movementos da vangarda, estes clubes aprópianse da “lei da asemblea” no sentido de que o “mundo real” e o “mundo da arte” se separan en capas.) Co obxectivo d manter unha aura de elite os clubes tamén ofrecen o seu espazo para festas de “noites de arte” ou festas de cine e video ás que só se entra por invitación. Renovándose constantemente, abrindo novas pistas e redecorando, cada clube pelexa pola posición de “clube de arte favorito”, como unha alternativa aínda máis nova ós espazos alternativos do mundo artístico. Semella ser o que o mundo artístico quere. E na outra cara, as noites de video/música nos “espazos alternativos” oficiais están deseñadas para replicar a atmosfera lounge dos clubes, con monitores e coxíns esparcidos informalmente a través das habitacións. Así a relación simbiótica converteuse case nunha fórmula para unha certa clase de éxito nos mundos da arte e dos clubes.

A atmosfera de club fai tan pouco pola arte que está innovando como polas bandas, e tende a subordinar a arte ó propio sitio. Mesmo unha visión tan personal como a de Jim Fouratt, cando se ocupou da contratación noutro club de Nova York, Danceteria, pode rapidamente tornar nunha embalaxe explotadora. O apoio que deu ás bandas americanas (cunha concentración en bandas locais, de Nova York), en lugar de seguir a política máis segura de contratar bandas inglesas en xira, verdadeiramente creou unha situación alternativa nos clubes por un curto tempo. A súa noción da arte nos clubes – exemplificada por esta actitude cara a música – non tratou simplemente a arte como decoración de interiores, senon que lle permitiu manter unha certa integridade. A principal atracción nos clubes estilo lounge é unha sorte de voyeurismo sexual estilo rañaceos formado pro proxeccións, en diferentes pistas, de diferentes eras e “estilos de vida” estilizados.



Así como na escena de clubes do pasado había o que se chamaba “Fuck Rooms”, agora a atmosfera neles é normalmente deseñada para ser máis ben de sublimación, ata o punto dunha esterilidade que se converteu nunha clase de erotismo non sexual. A noción de resistencia – a retención do contacto entre a xente – é unha situación común nos clubes actuais. A súa atmosfera deseña a distancia – da arte, da música, das outras persoas, e dun mesmo. Os monitores de video son aparatos de deseño estándar; as imaxes están alí para soster ós clientes, mentras as relacións comerciais se mesturan con fantasías – sexuais, laborais ou dalgún outro tipo. A atmosfera lounge fai que a clientela se sinta como na casa ou como na casa de alguén rico, creando unha confortable extravagancia típica dos clubes privados pequenos e exclusivos. As imaxes amosadas nos videos pasan máis ou menos desapercibidas, e funcionan máis ben como as televisións que se deixan acesas. No seu discurso sobre a desaparición do tráxico, causada pola desaparición do suxeito na arte e a súa subsecuente reaparición, Manfredo Tafuri declara, “A experiencia do “tráxico” [neste século] é a experiencia da metrópole...” “A 'intensificación da estimulación nerviosa' inducida pola rápida acumulación de imaxes cambiantes, a penetrante discontinuidade na comprensión dunha simple mirada, e a imprevisibilidade das impresións precipitadas" foron interpretadas por [Georg] Simmel como as novas condicións que xeneran a actitude hastiada do individuo da metrópole...” (de Architecture and Utopia: Design and Capitalist Development, 1976). A diferencia dun estilo decadente en plan “Gran Gatsby”, esta xente pagan todos entre 5 e 10 dólares polo seu placer e entretemento sexual. A maioría das bandas contratadas tocan rock bailable e accesible.

Cando estás realmente no escenario logo de lidiar coa “merda do rock'n'roll” e darte de conta de como o sistema de son da discoteca está moito máis alto que o que ti estás usando para tocar, rezas para que os teus instrumentos non se rompan e comezas a tocar. Esquéceste de calquera outra cousa no mundo. Esqueces canto cobras e que non estás realmente tocando para rapaces novos entusiasmados, senon para aburridos xóvenes adultos - e vólvese un reto tentar movelos, reventar os seus cerebros, poñer algo cortante na atmosfera usando o que é agora unha ferramenta social tecnolóxicamente primitiva, a guitarra eléctrica.



O clube é o mediador ou marco a través do cal a música é comunicada. A banda literalmente enchúfase na tecnoloxía do club para magnificar o son, transformando unha posibilidade nalgo auténtico, facendo o que os propios músicos escoitan accesible a unha audiencia. A xente paga para ver a outros crer en si mesmos. Tal vez a xente non sabe se eles poden experimentar o erótico ou se só existe nos anuncios; pero no escenario, no medio do rock'n'roll, moitas cousas suceden e calquera cousa pode suceder, tanto se a xente ven de voyeur ou ven para entregarse ó momento. Como un intérprete sacrifícaste a ti mesmo, atravesas os movementos e as emocións da sexualidade para toda a xente que paga para velo, para crer que existe. Canto mellor e máis convincente sexa a interpretación, máis poderá a audience identificarse co aspecto envolto en tal gasto de enerxía. Os intérpretes parecen estar rendéndose á audiencia, pero no proceso conseguen o control das súas emocións. Comezan a dominar a situación a través da admiración inspirada pola súa total rendición a eles. Alguén que traballa duro no seu traballo non vai converterse nun “heroe”, pero pode gañar os cartos suficientes para poder permitirse ser liberado temporalmente a través do entretemento. A un intérprete, porén, como o heroe, pagaranlle para ser sexualmente incontrolado, pero pero seguirá estando á mercede dos clubes e da maneira na que os medios dan forma á identidade. Canto tempo pode un continuar exercendo intensidade antes de volverse amaneirado e deshonesto?



A noción de fundir a vangarda e a cultura popular (a tecnoloxía multimedia) nun artista atópase na súa forma máis exitosa nas recentes actuacións de Laurie Anderson. A posición que Anderson representa, como alguén que trascendeu o illamento do mundo da arte, implica unha clase de heroismo diferente a aquel da personaxe do rock'n'roll, que representa, aínda que sexa miticamente, un sentido de sexualidade real, de vida ou morte reais. A aparencia andróxina de Anderson e a súa voz mecánica crean unha impresión de perfección organizada, expresando o ideal como non sexual. Ela creou a súa propia atmosfera de dominación e simulación duha tecnoloxía que é normalmente mistificadora. En calquera sitio no que actúe, consegue o que os clubes non poden; manipula á audiencia a través do non visto, creando momentos que cambian e se moven sen esforzo. Como nas presentacións multimedia de organizacións relixiosas e negocios corporativos, a seducción de Anderson suxire, “Senta e reláxate, non penses, déixanos facelo por ti, déixanos ensinarche como.” Ela está a identificarse cunha orde máis alta de poder tecnolóxico. A tecnoloxía que crea as conveniencias para un certo tipo de “supervivencia” (e coas aparencias da vida – erotismo, placer) dentro do sistema de comodidades está dispoñible para científicos, publicidade corporativa e outros medios comerciais, pero non para artistas. Nun esforzo para alcanzar o mesmo grao de autoridade que aquel conseguido a través dunha seducción tecnolóxica, o intento orixinal da arte/artista é intercambiado polos obxectivos dos “outros”, isto é, pola apropiación da xente.




Elvis Presley, Eddie Cochran, Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison, Sid Vicious, Darby Crash e Ian Curtis morreron todos polo noso sentido de “heroismo” oposto ás representacións conceptuais que fai Anderson do neo-heroismo. Usando os seus egos para dar forma á música – nalgúns casos crendo na imaxe que deles crearon os medios e noutros formándoa eles mesmos, creran nela ou non – usaron esa imaxe para destruír, dentro do seu propio sistema, o estándar do que sucedera antes, dando pé a novas formas. A audiencia pagou para velos facer isto, e tamén para presenciar a destrución das propias vidas dos artistas – a liberdade ilusoria converténdose nunha verdadeira liberdade...